Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W moje ręce po raz kolejny wpadł reportaż od Wydawnictwo Szczeliny i po raz kolejny nie żałuję, że dałam się namówić na lekturę. Trzeba przyznać, że każdy z reportaż, które do tej pory miałam przyjemność przeczytać, był inny, ale jedyny w swoim rodzaju. Tak jest również i teraz. Zapraszam Was zatem na recenzję książki Konrada Piskały "Trzymaj się z dala kochanie. Opowieść o miłości w Afryce". Jeśli kiedyś zachwycił Was „Cesarz” albo „Heban” Ryszarda Kapuścińskiego, to myślę, że Konrad Piskała też przypadnie Wam do gustu, bo moim zdaniem godnie przejął on pałeczkę, od swego bardziej doświadczonego kolegi. Autor zabiera czytelnika zatem w podróż przez wschodnią Afrykę, od Erytrei, przez Etiopię, Kenię, Ugandę po Tanzanię. Przemieszczając się po tej przestrzeni nie patrzy na nią jednak oczami podróżnika, zatem to nie krajobraz będzie tu grał pierwsze skrzypce, dla Autora liczą się mieszkańcy i ich codzienna egzystencja, w której często bieda aż piszczy, co jednak nie umniejsza ukazania siły ludzkiego charakteru i chęci życia. Piskała wnika zatem w lokalne społeczności, spędza z nimi czas, rozmawia z jej mieszkańcami po ty, by poznać ich historię, by sprawdzić czy w tych surowych i pozbawionych dostatku warunkach jest szansa na miłość, na bycie szczęśliwym, kochanym. Reportaż Pisały jest więc nie tylko podróżą fizyczną, ale także wędrówką w głąb ludzkich emocji i relacji. Autor przybliża czytelnikowi różnorodność kultur i tradycji Afryki, ukazując, jak w różnych społecznościach miłość jest rozumiana i przeżywana. Jednocześnie, mimo ogromnych różnic kulturowych, Piskała pokazuje, że miłość jest uniwersalnym uczuciem, które łączy ludzi niezależnie od kontekstu społecznego czy geograficznego położenia. Jednym z najmocniejszych punktów tego reportażu jest sposób, w jaki autor przedstawia opowieści o bohaterach swej reportażu – zwykłych ludziach, których spotyka na swej drodze. To właśnie pozyskiwane przez od nich historie budują opisaną w książce relację zarówno przez pryzmat często dramatycznych chwil jej bohaterów, jak i przez opowieści pełne Ich historie są pełne dramatu, ale również pełne nadziei i wiary w lepsze jutro. . Piskała ukazuje, jak miłość może być motorem napędowym dla ludzi, pomagając im przezwyciężyć rozmaite przeciwności losu. Wreszcie warto zwrócić uwagę również na to, że Autor w swym reportażu nie unika trudnych, odrobinę niewygodnych być może tematów. Trudno jednak opisując afrykańskie realia nie wspomnieć o biedzie, o głodzie, o dotykających te rejony chorobach, czy wręcz o handlu ludźmi. Autor bez upiększeń przedstawia brutalną rzeczywistość wielu społeczności afrykańskich, zmuszając czytelnika do refleksji nad trudnościami, z jakimi borykają się mieszkańcy tego regionu. Jeśli zatem lubicie literaturę faktu, a chcielibyście pozyskać wiedzę o tym jak wygląda codzienna rzeczywistość w Afryce Wschodniej lektura "Trzymaj się z dala kochanie" będzie ku temu świetną sposobnością. Poznajcie zatem zarówno ciemne, jak i jasne strony tego regionu i dajcie się zabrać Konradowi Piskale w fascynującą podróż przez ziemie spalone słońcem. Polecam serdecznie

Romantasy to, zwłaszcza ostatnimi czasy, bardzo popularny gatunek. Raczej nie mogę powiedzieć, żeby bardzo mnie do niego ciągnęło. Tak, jak czasami lubię sięgnąć po fantastykę, tak wolę, gdy prym wiedzie w niej przygoda. Czy debiut Margaret Rogerson przekonał mnie do opowieści fantasy, gdzie prym wiedzie miłość? Isobel to siedemnastoletnia malarka. Do jej klientów należą znamienitości zaczarowanego dworu (fair folk, czyli fae/wróżki — chociaż, szczerze mówiąc, postaci te bardziej kojarzyły mi się z elfami z Rivendell). Pewnego dnia do drzwi dziewczyny puka jesienny książę, Rook. Przystojny, wysoki brunet (nie mogło być inaczej, prawda?) o wyniosłej osobowości zamawia obraz i nakazuje odesłanie go na dwór swojego przyjaciela, Gadfly'a. Isobel dodaje dziełu pewien pierwiastek, którego Rook się nie spodziewa. Zagniewany książę porywa więc Isobel do magicznej krainy, gdzie czyha na nich niejedno niebezpieczeństwo. Przyznaję, że "An Enchantment of Ravens" początkowo mi się podobało. Świat powieści wydawał mi się intrygujący, a postać Isobel sympatyczna. Motyw tworzenia sztuki oraz elementy magiczne miały swój niewątpliwy urok. Szybko jednak zaczęły pojawiać się książkowe, czerwone flagi... Pierwszą z nich była miłość od pierwszego wejrzenia — nie przepadam za tym motywem, bo trudno mi w niego uwierzyć. Rogerson niestety nie udało mi zmienić o nim zdania. Isobel zdecydowanie za szybko zakochuje się w Rooku, który wydał mi się postacią mocno opryskliwą. Jego osoba nie wywołała we mnie ciepłych uczuć, nie mówiąc już o miłości... Choć Rook zyskał nieco przy bliższym poznaniu, tak jego romans z Isobel był dla mnie mało przekonujący. Zabrakło mi momentów, w których mogłabym poczuć chemię między bohaterami i które sprawiłyby, że kibicowałabym ich związkowi. Książka ma też spore problemy z tempem. Szybki wstęp, ciągnący się środek przedstawiający podróż bohaterów przez las, szybki rozwój wydarzeń na magicznym dworze i ekspresowe zakończenie. Zabrakło mi w "An Enchantment..." wyważenia akcji. Boli zwłaszcza fakt, że to, co zdecydowanie bardziej zainteresowało mnie od romansu, intrygi członków dworu, zostało opisane krótko, "po łebkach". W rezultacie zakończenie nie należy do szczególnie satysfakcjonujących. Wady nie znaczą jednak, że jest to książka szczególnie zła. Podobał mi się język Margaret Rogerson — jest dobrze dopasowany do klimatu fantasy. Autorka nie wplata niepasujących, zbyt współczesnych określeń i dialogów (jedynie "shit" mi trochę nie grało) i sięga czasami po nieco archaiczne słownictwo. Momentami bywa też nieco poetycko. Proza Rogerson wyróżnia się pozytywnie pod tym względem na tle innych młodzieżówek. "An Enchantment of Ravens" można przeczytać bez bólu, głównie dzięki porządnej warstwie językowej. Książka nieźle sprawdza się jako lektura do autobusu i samolotu (przetestowane),gdy różne czynniki odwracają uwagę od nieprzekonującego romansu i średnio poprowadzonej fabuły. Mogło być gorzej, ale mogło też być o wiele lepiej.

Po przeczytaniu całości układa się sens całej książki i daje to ciekawy obraz procesu dojrzewania głównej bohaterki. Jednakże ciężko mi się to czytało, ze względu na to, że cała "akcja" toczy się tak naprawdę w głowie Gianni, która przeżywa jak każda nastolatka multum rozterek emocjonalnych. Analizuje swoje pochodzenie, próbuje odnaleźć siebie, poddaje w wątpliwość dotychczasowy obraz kochanych rodziców i oddanych przyjaciółek oraz stara się zrozumieć jak działa świat dorosłych. Myślę, że książka mogłaby mi się o wiele bardziej spodobać, gdybym była nastolatką z podobnymi zagadkami, teraz czuję się trochę zmęczona.

POPR-ańcy. Chata pod Wierchami to ciepła i pełna humoru opowieść, która wspaniale sprawdzi się jako lektura dla najmłodszych. Przedstawiła w świetny sposób wady i zalety różnych postaci, jednocześnie ucząc dzieci tolerancji i szacunku dla różnorodności. To historia, podkreślająca, jak ważne jest wspieranie innych i niesienie pomocy, niezależnie od tego, czy dotyczy to ludzi, czy zwierząt. Z niebanalnym humorem, zabierze każdego młodego (i starczego) czytelnika do świata pełnego wartościowych lekcji w towarzystwie całkiem sympatycznych postaci.

Jagoda Ciszek byłą szczęśliwa, mając swoje cztery kąty, dobrą pracę, mężczyznę służącego wsparciem i odpowiedni status majątkowy nie miała tak naprawdę na co narzekać. Było tak jak zawsze chciała. Niestety jak to często bywa, życie weryfikuje to czy ta strefa komfortu, w której się zadomowiliśmy to rzeczywiście nasze miejsce życia. W jednej chwili jak się okazało wypadek odebrał jej to wszystko, zdrowie, stabilizację i obnażył dwulicowość mężczyzny, z którym żyła. Jagoda pomimo wszystko postanawia w obliczu całego tego nieszczęścia zawalczyć o siebie samą. Jej przystanią ma być Domek nad potokiem odziedziczony w spadku po cioci. Niestety okazuje się, że ta enklawa jest ruiną, ale kobieta jako architekt wnętrz postanawia podjąć się tego wyzwania. Okazuje się, że w te same rejony postanawia przenieść się Jaśmin, weterynarz który przez bankowe układy i zapisy zostaje oszukany i traci wszystko co miał. Ten daleki świat, maksymalnie oddalony od dotychczasowej negatywnej rzeczywistości ma pozwolić obojgu na nowe otwarcie. Na ukojenie zbolałych dusz, na odnalezienie szczęścia. Co może się zdarzyć tej dwójce ludzi z negatywnym bagażem doświadczeń? Czy pomogą sobie nawzajem w spełnieniu marzeń? Uwielbiam pióro Pani Kasi. Zawsze mogę się dzięki tym historiom ogrzać swoją czytelniczą duszę. Najnowsza przenosi nas w piękne okoliczności przyrody, dosłownie na koniec świata, gdzie dwoje idealnie skrojonych bohaterów walczy o siebie samych, a może i o siebie nawzajem? Powieść czyta się ekspresowo, wciąga w fabułę od samego początku, zalewa czytelnika ogromem emocji zarówno tych pozytywnych jak i negatywnych. Gwarantuję, że spędzicie z tą powieścią kilka pięknych chwil. Polecam Wam ją bardzo!